Heerlen

De SP kent in Heerlen 3 wethouders: Peter van Zutphen, Riet de Wit en Cor Duijf. Elke week verschijnt er van de hand van n van die rode bestuurders een column. SP'ers als bestuurders, hoe gaat dat er aan toe?

Deze week: Peter van Zutphen

De week van Peter van Zutphen, wethouder Welzijn en Zorg

Sinds ik weer begonnen ben als wethouder is eigenlijk iedere week heel druk en vol geweest, en zo was dat ook deze week weer. Maar tegelijkertijd deed en doe ik het heel graag omdat het wel ergens toe moet leiden.
De week begon op maandag 26 juni, de dag dat waarop we als College met de hoogste ambtenaren bij elkaar zaten om het coalitieakkoord te vertalen in een programma voor het College en voor het bestuur, en de dag dat de verslaafdenopvang verhuisde van de Rector Driessenweg naar De Klomp.

Wat betreft het laatste kent iedereen de voorgeschiedenis van mijn partij en mij over enerzijds het belang van een goede opvang in de stad en anderzijds het maken van een eerlijke keuze voor een locatie. Maar zoals we in het coalitieakkoord al hadden vastgesteld: De Klomp is als plek nu onherroepelijk en staat niet meer ter discussie. Nu gaat het er om de geboekte resultaten met een goed georganiseerde zorg verder uit te breiden, en de afspraken met de omwonenden na te komen.Als verantwoordelijk wethouder voor de zorgkant was die verhuisdag daarom natuurlijk heel spannend. We vergaderden de hele dag in Motel Van der Valk over ons programma, maar de middagpauze heb ik benut om gauw even naar De Klomp te fietsen en ter plekke met de mensen te praten over hun ervaringen. Ook de dagen daarna heb ik dat gedaan. Zo hoor je van de mensen aan de zorgkant, de toezichthouders, van de clinten van de voorziening en van de omwonenden hoe het gaat.

Afgezien van verhuizingsstress en kinderziektes is alles in grote lijnen intern goed verlopen. Ook de omwonenden hebben aangegeven dat alles rustig is geweest. Dat geeft vertrouwen voor de toekomst, maar verplicht ons ook voortdurend scherp te blijven dat het ook zo blijft.

Bij de bespreking van het programma voor de komende jaren heeft de sociale sector een prominente plek gekregen. Binnenkort hakken we definitief de knopen door om alle wensen ook in te passen in de financile mogelijkheden. Ik ben daar heel optimistisch over, en dan hebben we een programma waar we in grote lijnen vier jaar mee vooruit kunnen.

Verder zat de week weer vol met de gebruikelijke vergaderingen en afspraken. Dat zijn er veel teveel binnenshuis met ambtenaren en andere bestuurders. Ik kom veel te weinig in de stad onder de mensen. Iets om snel te veranderen zodra de koers eenmaal is uitgezet. En bovendien kom ik niet eens door mijn steeds groeiende papierberg heen, wat ook niet goed is. Ook schiet vaak het middageten en soms zelfs het avondeten er bij in, en dat houd je op den duur ook niet vol.

Op donderdagmiddag was er zorgconferentie over verslavingsopvang, waarbij door professor Knibbe werd aangegeven dat een van de grote omslagpunten in het succes van de verslavingszorg in Heerlen het aantreden van Riet de Wit op deze portefeuille in 2002 was geweest. Na afloop nog even napraten met een schuin oog naar de TV waar het kabinet live op TV sneuvelde. Hoera, daar hebben we bijna 4 jaar op gewacht.

Zaterdag zijn we met mijn twee broers en twee zussen met aanhang en kinderen bij elkaar gekomen in het verpleeghuis in Den Haag waar mijn moeder woont. Mijn moeder is vorig jaar in een paar maanden ernstig dement geworden. In april woonde ze nog bijna helemaal zelfstandig thuis, bezocht nog musea en stond nog actief in het leven. In juni moest ze met spoed opgenomen worden omdat het helemaal niet meer ging. Gelukkig kon ze al snel in een goed verpleeghuis in Den Haag terecht. Ondanks alles heeft ze het merkbaar leuk gevonden dat we er allemaal waren, we zijn zelfs nog met zn allen naar het strand geweest waar mijn moeder ook nog even heeft gepootjebaad.

De week eindigde heel leuk. Ik mocht het multi-culturele Pemitochi-festival op de Bongerd openen, ik ben er met mijn vriendin en onze kinderen heen gegaan. Treble (bekend van het Eurovisie-songfestival) was s middags de hoofdact. 'Live' maakten ze veel meer indruk op mij dan voor de TV. Ik heb daarbij nog gebruik gemaakt van mijn mogelijkheid om backstage te gaan door aan de meisjes van Treble te vragen of ze met mijn dochter Melissa (7) op de foto wilden. Dat deden ze heel graag, Melissa durfde eerst niet maar later toch, met het resultaat dat je hier ziet:

Melissa samen met Treble!