Heerlen

De SP kent in Heerlen 3 wethouders: Peter van Zutphen, Riet de Wit en Cor Duijf. Elke week verschijnt er van de hand van n van die rode bestuurders een column. SPers als bestuurders, hoe gaat dat er aan toe?

Voor ik aan enkele ervaringen van de afgelopen week begin wil ik eerst nog een stapje terug zetten naar de week daarvoor, waarin ook in Heerlen de eerste naturalisatiedag plaats vond.

Eerder al hadden er stukjes in de krant gestaan dat ik niet wilde meedoen aan de door minister Verdonk gepropageerde invulling met een hoog klompendans en wilhelmus-zingen karakter. Maar natuurlijk vindt ook dit nieuwe College dat de overhandiging van een nieuw paspoort best wel meer inhoud kan en moet hebben dan het over het loket schuiven van een rood boekje en het incasseren van de leges. We willen een ceremonie over het belang dat het verkrijgen van de Nederlandse pas ook moet betekenen dat je kennis hebt over Nederland n Heerlen, en over het belang van integratie.

De ceremonie was deze eerste keer nog niet verplicht, en de opkomst was niet zo heel groot. Maar degenen die er wel waren waardeerden deze dag toch wel degelijk heel erg, zo zeiden ze mij. Jammer genoeg ging de geplande voorstelling van het Heerlense buurttoneel Spinazieblik niet door. Wel kregen de deelnemers een rondleiding door het gemeentehuis, met veel nuttige informatie over het waar, hoe en waarom van de verschillende loketten waar ze straks misschien ook moeten aankloppen. Hoogtepunt bij zulke rondleidingen is steevast de bezichtiging van de kamer van de burgemeester en het aanschouwen van de ambtsketting.

Vervolgens heb ik een verhaal gehouden in de raadszaal. Wat betreft de geschiedenis van Nederland heb ik gewezen op de hoogtepunten en dieptepunten daarvan: bijvoorbeeld enerzijds de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Spanjaarden, anderzijds de slavenhandel. Over Heerlen heb ik verteld over de goede ervaringen die Heerlen heeft met de integratie van de vele buitenlandse mijnwerkers die vroeger naar Heerlen kwamen, die nu zelf (of hun nakomelingen) helemaal gentegreerd zijn in Heerlen. Leuk was dat een van de deelnemers zelf 44 jaar geleden als Italiaan in Heerlen in de mijn was komen werken.

Verder heb ik gesproken over de inhoud van integratie. Allereerst natuurlijk Nederlands leren, maar het is veel meer dan dat. Integreren doe je op je werk, met je buren, door mee te doen op de school van je kinderen, en bij de sportclub. En integratie is vooral ook tweerichtingsverkeer, wij oorspronkelijke Nederlanders kunnen en moeten ook leren van de mensen die hier heen gekomen zijn.

Belangrijkste punt vorige week was de maandelijkse vergadering van de raadscommissie Zorg en Welzijn. Hoofdpunt op de agenda was weer de invoering van de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Deze keer ging het om de vaststelling van de gemeentelijke regels voor onder andere de huishoudelijke hulp die vanaf 1 januari onder de gemeente gaat vallen. Enkele insprekers wezen er terecht op dat betrokkenheid van de burgers bij de vaststelling hiervan te leiden had gehad onder de (noodzakelijke) haast om deze regels op tijd vastgesteld te krijgen.

Heel indrukwekkend was een mevrouw die was komen inspreken. Ze vertelde hoe ze in de knel was gekomen nadat haar man enkele maanden geleden was overleden. Haar man was ook haar mantelzorger, die haar wegens haar ziekte steeds verzorgde en hielp, met daarnaast ook een beperkt aantal uren Thuiszorg. Na het volkomen onverwachte overlijden van haar man was de thuiszorg, die nu nog helemaal onder verantwoordelijkheid van het Zorgkantoor valt, er niet in geslaagd de problemen door het wegvallen van haar man afdoende op te lossen.

Ik kende haar al, nog voor het overlijden van haar man had ik als wethouder al een gesprek gehad met haar over haar ervaringen met de thuiszorg. Kort na het overlijden belde ze me met haar nieuwe problemen, waar we als gemeente wel geprobeerd hebben wat aan te doen, maar waar we feitelijk toch machteloos waren omdat we er nu nog niets over te zeggen hebben.

Mijn reactie naar de Raadscommissie was dat de gemeente vanaf 1 januari voor zulke problemen verantwoordelijk wordt, en dan de taak heeft dergelijke ellende zoveel mogelijk te voorkomen. Snelle en onbureaucratische indicatiestelling (bepalen welke zorg mensen nodig hebben) en maatwerk bij de uitvoering zijn daarbij het devies.

In de verdere discussie met de Raadscommissie viel vooral op dat het gemiddelde niveau van de commissieleden er duidelijk op vooruit is gegaan ten opzichte van de vorige raadsperiode. Diverse commissieleden, waaronder bijvoorbeeld ook CDA-commissielid Erkens bleken heel goed op de hoogte van de inhoud en problemen van de nieuwe wet, en kwamen in hun bijdrage dan ook duidelijk verder dan het praten over details en over procedure-kwesties dat er bij sommige anderen nog wel was.

Opvallend punt deze week was ook het bezoek van een hele bus Venlonaren, waaronder de burgemeester, twee wethouders, raadsleden en leden van wijkcomits. Zij kwamen de twee Heerlense Domushuizen (waar verslaafden wonen) bekijken, wegens de plannen om ook in Venlo een Domushuis te gaan openen. Enkele jaren geleden had Heerlen in het land een slechte naam als het ging om het drugsprobleem, tegenwoordig komen mensen uit het hele land juist in Heerlen kijken hoe we het probleem tot beheersbare proporties hebben teruggebracht. Dat ik bij het oplopen van de trap keihard mijn hoofd stootte aan het lage plafond mocht de voldoening daarover niet drukken.

Ook ben ik weer op bezoek geweest bij de dag- en nachtopvang in De Klomp, toen een andere afspraak in de buurt niet doorging. Weer een stimulans om na te denken. De verhuisperikelen zijn achter de rug, de buurt is redelijk tevreden, en nu gaat het er om hoe we nu verder gaan. Hoe krijgen we het aantal mensen dat daar nu verblijft verder omlaag? De meeste bezoekers zouden uiteindelijk het beste naar een voorziening kunnen doorstromen die beter aansluit bij hun problemen en behoeften dan de heel basale opvang in De Klomp. Zonder dat we daarbij te veel illusies moeten hebben. Wondermiddelen bij het afkicken blijken steeds weer niet te bestaan, zoals ook weer een rapportage bij Twee Vandaag over een zorgboerderij aantoonde. Het blijft vallen en opstaan, en tegelijkertijd blij zijn met ieder behaald groot en klein resultaat. Een kwestie van heel lange adem dus.

De komende week wordt weer heel interessant. Namens het College ga ik maandagavond 4 september het debat met de raadscommissie aan over de kwestie van de aanbesteding van de cameras. Later deze week ga ik weer de praktijk van de Sociale Dienst in. Mee bij de roemruchte onaangekondigde huisbezoeken, en bij gesprekken zitten met mensen die een uitkering aanvragen.

Donderdag 7 september hebben we ledenvergadering van de SP-afdeling. Allereerst over het kiezen van een nieuw bestuur en een nieuwe voorzitter. Ik zie van nabij hoe druk Riet de Wit het heeft, en het is duidelijk dat dit niet te combineren is met het voorzitterschap van de afdeling. Ik heb er heel veel vertrouwen in dat Yolanda Claessens dit met succes kan overnemen.

Het is overigens zeer zeker geen afscheid van Riet uit het bestuur, ze stelt zich opnieuw verkiesbaar als bestuurslid en, haar kennende, zal ze zich alleen al daarom flink met alles blijven bemoeien!
Ook gaat de ledenvergadering over de voorbereiding van de nieuwe verkiezingen. Daarbij horen ook de bespreking van het verkiezingsprogramma en de kandidatenlijst. Programma en lijst zijn, voor zover ik het al vluchtig heb kunnen bekijken, om door een ringetje te halen. Alleen de kwestie Nederland uit
de NAVO is wat mij betreft zeker een flinke discussie waard.