Heerlen

De PvdA verkeert volgens velen in een zogeheten leiderschapscrisis. Wouter Bos werd bekritiseerd door oa Jan Pronk en de jongerenafdeling van de Pvda (de Jonge Socialisten). Hij beet vrijdag al van zich af en doet dat zaterdag in een artikel in de Volkskrant. Dat de leiderschapscrisis nietde enige partij-strategischekwestieisdie de gemoederenvan desociaal-democraten bezighoudt,is overduidelijk:een belangrijk deel van het artikel van Wouter Boswordt gewijd aan de SP. Dat is veelzeggend....

Mijn derde prioriteit is ten slotte een pleidooi voor zelfvertrouwen. Daar ontbreekt het schromelijk aan. Het zal zeker te maken hebben met de omschakeling van oppositie naar regeren en met de polarisatie van het politieke debat waarin compromissen snel aan kritiek onderhevig zijn. Maar het heeft zeker ook te maken met de opkomst van de SP. Dat is ook niet niks. Maar n ding weet ik zeker: als we met zijn allen als konijntjes in de koplampen van de SP gaan zitten staren en bij elke beslissing of elk dilemma ons gaan afvragen of daardoor misschien mensen voor de SP gaan kiezen, zal het alleen maar verder bergaf gaan.
Tegenover die hopeloze bangigheid kies ik voor zelfvertrouwen, assertiviteit en normalisering van onze verhouding tot de SP. Dat betekent allereerst het onderkennen van de verwantschap. Plus de erkenning van het feit dat wat we ook denken van het nee-karakter van de SP, proteststemmen beter aan de linkerzijde terecht kunnen komen dan aan de rechterzijde.

Normalisering betekent ook dat we de SP nadrukkelijk moeten uitnodigen bestuurlijk samen te werken. Het is in dat opzicht jammer dat de SP uiteindelijk in geen enkel provinciaal bestuur is terecht gekomen; iets waar, voorzover ik het kan inschatten, uiteindelijk alle partijen schuld aan hebben.
Normalisering betekent natuurlijk ook dat we niet naef moeten zijn. De SP ziet echt de VVD of het CDA niet als haar grootste concurrent maar ons. Dat is allemaal niet erg, maar vraagt wel enige volwassenheid in hoe we met elkaar omgaan. Daar hoort ook bij dat we elkaar niet sparen in het debat. De afgelopen jaren maakten we de fout het debat met de SP onvoldoende te zoeken. Die fout maken we niet nog een keer. We zijn geen SP en we worden geen SP. Wij moeten geloven in eigen kracht en staan voor onze principes. En juist rond solidariteit maken we heel andere keuzen. Ons verhaal is een verhaal waarbij solidariteit mensen sterker maakt, waarbij niet alle heil van staatsingrijpen wordt verwacht, waarbij solidariteit ook internationaal betekenis heeft en waarbij gevestigde belangen soms ter discussie moeten worden gesteld om solidariteit in de toekomst te kunnen borgen.
Bij de SP is solidariteit te vaak een verhaal dat mensen afhankelijk houdt, waar te veel verwacht wordt van de overheid, waarbij te nationalistisch geredeneerd wordt en waarbij te makkelijk aansluiting wordt gezocht bij elke actie gericht op het beschermen van gevestigde belangen. Ook de houding we hebben geen haast om te regeren, we kunnen nog wel vier jaar wachten is niet de onze. Wij kunnen immers wel vier jaar wachten, maar de asielzoekers die in aanmerking komen voor een generaal pardon niet, de huurders niet, de WAOers niet, de bewoners van achterstandswijken niet, het milieu niet. En dus zijn we aan de slag gegaan. En moeten we dat durven verdedigen.
Natuurlijk, we kunnen ook eindeloos bezig blijven over de dingen die we daarbij niet hebben weten binnen te halen. We kunnen ons laten verlammen door de angst voor de SP en verder zetelverlies. We kunnen er nog honderd spagaten bij verzinnen. Maar we kunnen daar ook een punt achter zetten en laten zien dat we kunnen leren, dat we kunnen leveren en dat we ergens voor staan. Daar kies ik voor.
Bron: Volkskrant