Heerlen

In het LD van 2 december 2008 verscheen een ingekort opinie-artikel over de financiele crisis van de hand van SP-fractievoorzitter Ron Meyer. Hier vind je het volledige opinie-artikel.

"Uw wereldopvatting, uw ideologie, werkte niet? Absoluut, dat choqueerde me omdat ik veertig jaar of meer dacht dat ik aanzienlijk bewijs had dat het juist buitengewoon goed werkte" aldus oud-voorzitter van de Amerikaanse centrale banken Alan Greenspan in een hoorzitting van het Amerikaanse Huis van afgevaardigden. In Nederland noemde Herman Wijffels, bewindvoerder bij de Wereldbank, de hypotheekcrisis een grote roofpartij. Ook politiek waren er uitspattingen die regelrecht gekopieerd leken uit linkse activistenbladen. Idioot hoge salarissen en het einde van een systeem gebaseerd op hebzucht, onverantwoorde risicos en perverse beloningen. Geen termen die tot voor kort uit de monden van de ministers Maria van der Hoeven en Wouter Bos rolden.

Hoe politieke partijen, personen en instellingen die jaren de leer van het neoliberalisme volgden, plots de overheid als reddende engel beschouwen. Oprechte steun voor echte verandering of een masker om op dezelfde voet door te gaan?

Deze crisis leert ons een pijnlijk dure les over de ongecontroleerde werking van de financiele wereld. Pas toen het kwaad al geschied was en de schatkist wagenwijd openging, werd het gezamenlijk belang liefdevol in de groot-financiele armen gesloten. En niemand die zich in tijden van crisis druk maakt om de grote Brusselse Neelie-Kroes-Concurrentie-show. Of dit alles tot fundamentele verandering leidt, is zeer de vraag.

Hoe hoog Minister van Financien Wouter Bos immers ook als redder van het vaderland de wolken in geschreven wordt, zijn crisismanagement is niets meer dan dat. Hij en zijn collegas blussen met centen van ons allen de brandhaarden van het Grote Geld maar lijken niet van plan de neoliberale pyromaan van zijn aansteker te ontdoen. Sterker nog: zij stellen de goeroes van de vrije markt- degenen die verantwoordelijk zijn voor gebrekkige controle en toezicht- zelfs aan om overgenomen banken te leiden.

Het is tijd voor een brede heroverweging van wat goed is voor ons allen. We kunnen het ons niet veroorloven alleen te hebben over het redden van banken en verzekeraars of de garantie van Icesave-spaarders. Het gaat nu ook over alledaags falen van marktwerking in de zorg en het openbaar vervoer, over allesvernietigende kapitaalvlucht voor hogere winst, over echte zeggenschap van werkenden over hun bedrijven en economie. Over voorrang van de ontwikkeling van velen op hebzucht van weinigen.

Kortom: het is tijd voor een fundamentele discussie over de positie van het maatschappelijk belang en de vrije markt. Kiezen we voor invloed van alle mensen of reanimeren we slechts het machtige Grote Geld op weg naar de volgende crisis?