Heerlen

Vergeet Tony of premier, de nieuwe aanspreektitel voor de Britse regeringsleider is Yo Blair. Voor het eerst gehoord uit de mond van de Amerikaanse president was het een kwestie van uren voordat oppositieparlementarirs zich de term dankbaar eigen maakten.

Zodra Blair het Lagerhuis binnenstapte om kond te doen van de G8 bijeenkomst, stond de lucht boven de groene leren bankjes stijf van het ge-yo-yo van oppositieparlementarirs.

Een kamerlid wilde weten of de conversatie met Bush "over Syri en truien" behalve "charmante zelfspot" nog meer had opgeleverd.

Waarop parlementarirs, opgewonden als kostschooljongens op de laatste les voor de zomervakantie, deden alsof dit het leukste was wat ze gehoord hadden sinds premier John Major vergat zijn microfoon uit te zetten toen hij de helft van zijn kabinet 'bastards' noemde.

Yo Blair heeft aan het begin van het zomerreces de teneur gezet in Westminster.

Yo, shit, sweet, honey?
Het viel taaldeskundigen, politieke commentatoren en de doorsnee lezer van de Sun overigens niet mee de babbel tussen Bush en Blair voor een open microfoon, die nooit bedoeld was door derden gehoord te worden, te analyseren. Is 'yo' iets waar je een hond mee begroet of een Amerikaanse term van genegenheid?

En is "shit" (Bush) een goede manier om op te sommen wat zich in het Midden-Oosten afspeelt en dekt "dat handelsgedoe" (Blair) de lading van afspraken over internationale commercie? Was de trui (cadeautje van Blair aan de zestigjarige Bush) echt een Burberry?

En wie is "sweet"(Bush) en "honey" (Blair) en is er een middel voor het nummer 'Sweets for my sweet, sugar for my honey' dat sindsdien door het hoofd van menige nieuwsredacteur dreunt?

Onderkruiper
Maar vooral: wat zegt het "buitengewoon banale" (Daily Mail) gesprek over n van de belangrijkste politieke relaties ter wereld? Behalve dat beiden er een "oppervlakkig en simplistisch wereldbeeld" (Times) op na houden?

Hier is de Britse pers unaniem. Het gesprek voegt niets toe aan wat we nog niet wisten. Het bevestigt alleen dat in de 'speciale verhouding' de Amerikaanse president vanuit grote hoogte geamuseerd neerkijkt op onderkruiper Blair.

Zelden stonden zoveel tenen zo krom als bij het horen van een premier die tot twee maal toe stotterend probeert Bush ervan te overtuigen hem naar het Midden-Oosten te laten gaan om te bemiddelen.

Maar de overheersende reactie op de Blair-Bush dialoogis geen gene, geen boos- of bedroefdheid, maar een neiging er om te lachen. Het is de reactie op een premier die veel van zijn gezag verloren heeft en van wie verwacht wordt dat zijn dagen in Downing Street geteld zijn.

De Britten zijn opgehouden hun regeringsleider serieus te nemen. Hij is een doelwit geworden voor spot en onverschilligheid. En dat, zoals deroyals weten, is veel gevaarlijker.

bron: www.journaal.nl