Heerlen

Aan het einde van de Thuiszorgavond, georganiseerd door de Heerlense SP, stond een jonge dame op die sprak over haar ervaring als thuiszorger. Haar naam bleek Jenny en ze is thuiszorger uit Hoensbroek. Ik heb haar gevraagd haar verhaal ook op dit weblog uit de doeken te doen. Typerend voor het verhaal van vele andere zorgmedewerkers. Jenny's glasheldere verhaal is onderstaand te lezen.

Beste Ron,
Je hebt mij gevraagd of ik een aantal praktijkvoorbeeld uit de thuiszorg voor je zou willen uitwerken. (dit naar aanleiding van mijn korte praatje van 31 maart jongstleden over de thuiszorg)

Als eerste zal ik mezelf kort voorstellen. Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat ik makkelijker vertel dan schrijf, maar ik zal mijn best doen.

Sinds 1999 ben ik werkzaam in de gezondheidszorg. Gelukkig werk ik voor een grote organisatie die kwaliteit van goede zorg voorop stelt. Ik heb altijd in de verpleegkliniek (VKH) gewerkt en sinds een ruim jaar in de thuiszorg.

Ik lever AWBZ zorg. Dit houdt in alle ADL (algemeen dagelijkse levensbehoefte) zorg. Denk hierbij aan verzorgen van clienten/patienten, eten geven, medicatie toereiken/toedienen enz.

Deze zorg is gelukkig (nog) niet in het zelfde raamwerk terechtgekomen wat WMO heet. Want als ik zie wat dit voor de HDL (huishoudelijk dagelijkse levensbehoeften) betekent, dan houd ik mijn hart vast als het bij de AWBZ zorg idem moet gaan.

Nu al is het zo dat het Atrium Heerlen met een zorgaanbieder bepaalde afspraken maakt over het leveren van (verpleegkundige) zorg bij patienten die uit het ziekenhuis ontslagen worden. Een voorbeeld.

Binnen de clientengroep waar ik werk is 1 mevrouw met een blaascatheter. Ik mag als ziekenverzorgende IG een blaascatheter inbrengen en verwijderen. Echter ik moet deze handeling wel met regelmaat blijven doen, anders ben ik hier niet meer bekwaam in en dus niet bevoegd (zie wet BIG). Dus, wat denk ik. Komt mooi uit dat die mevrouw een catheter heeft. Kan ik tenminste de handeling blijven doen. Maar helaas. Hiervoor komt de concurrent zorgverlener (ik vind het spijtig dat ik over concurrent moet spreken, zeg liever collega) want die heeft toevallig de afspraak met het Atrium, dat zij die handeling verrichten. Stel ik zou werken voor een kleine werkgever, dat zegt die op den duur: beste werknemers, wij kunnen die verpleegkundige handelingen zo goed als niet meer uitvoeren en het is ons te duur om jullie daarin bij te scholen, dus we doen het vanaf nu niet meer. Gelukkig werk ik voor een werkgever die groot genoeg is om het personeel met de regelmaat van de klok bij te scholen. Maar ik weet zeker als we met de AWBZ zorg dezelfde kant uitgaan, als met de WMO, dat ik dan moet vrezen voor mijn baan. En voor collegae die voor een kleine werkgever werken, voor hen vrees ik nog veel meer. Ik schrijf namens iedereen die hard heeft geleerd om een diploma te behalen als helpende, verzorgende en/of (HBOV)verpleegkundige; Wij hebben niet geleerd om straks onder onze kwalificatie aan het werk te gaan, of alleen maar ongecompliceerde zorg te verlenen. (Voor de goede orde: ik wil groot respect uitspreken voor HDL medewerkers en andere zorgmedewerkers, daar gaat mijn opmerking niet over)

Even terug naar het bovengenoemde voorbeeld. Stel deze mevrouw heeft klachten aan de catheter. Dan moet ik de collega van de andere zorgaanbieder bellen, het probleem uitleggen en dan maar hopen dat die collega tijd heeft om vandaag nog te komen. Mevrouw krijgt vervolgens 2 zorgverleners over de vloer die maar beperkt communiceren waardoor al geregeld iets is fout gegaan. Voorbeeld; geen materiaal besteld om te kunnen catheteriseren.

Leveren we op die manier dan kwaliteit van zorg?

Ach, en dan het CIZ, die de indicaties verzorgt voor clienten die zorgbehoeftig zijn. Binnen deze indicaties wordt wel heel erg beknibbeld. Ja, het klopt dat in het verleden erg ruim werd geindiceerd. Maar nu zijn we op een punt aanbeland dat de indicatie heel krap is en dat we ook nog maar een gemiddelde van de indicatie mogen gebruiken. Dit is toch echt te zot voor woorden.

Wij maken binnen zorgland o.a. een verschil in PV(persoonlijke verzorging) en VP (verpleegkundige zorg) Het liefst wordt zoveel mogelijk onder PV geindiceerd want dit is goedkoper dan VP. Een client die voorheen een aantal uur VP had om bijv. de ogen te druppelen en de medicatie te geven, krijgt dit nu alleen nog maar terug geindiceerd als PV. Want wat zegt het indicatiebureau; alles wat een client zelf zou kunnen, of zelf zou kunnen leren is PV. Alles waar een gediplomeerd iemand voor ingezet moet worden is VP. Voor PV kan men dus ook minder gekwalificeerd personeel gaan inzetten en dus goedkoper.

Voor sommige clienten betekent het zelfs dat we geen herindicatie meer krijgen. Omdat controle op medicatie volgens het indicatie bureau eigenlijk niet meer nodig is. Gelukkig weten wij vaak voor een herindicatie een mooi verhaal neer te zetten, zodat iemand toch een indicatie kan krijgen. Maar zwart/wit gezien in dit eigenlijk liegen.

En met al het respect. Iedereen kan ik leren hoe iemand via een inhalater medicatie kan inhaleren, of hoe je iemand de ogen moet druppelen of zalven. Maar kent minder geschoold personeel ook de consequenties als het niet goed gebeurt. Of heeft zo iemand geleerd hoe je moet observeren en signaleren en hoe actie te ondernemen?

Ik weet zeker dat er onder het minder geschoold personeel hele goede krachten rondlopen. Zelfs mensen die het hoger geschoold personeel een heleboel kunnen leren. Echter deze collegae vallen niet onder de wet BIG. Wie is er dan verantwoordelijk als er wat fout gaat? Wie beschermt deze collegae?

Wij hebben in Nederland onze mond vol dat we mensen zolang mogelijk thuis moeten laten wonen. Maar dan moet dat natuurlijk wel kunnen. En hier ook de indicaties voor krijgen.

Ook hebben wij onze mond vol in Nederland dat zorg geoptimaliseerd en kwalitatief hoog moet zijn. Maar kan dat als er verschillende instanties bij 1 client komen?

Het allermooiste vind ik de uitslag die uit het landelijk kwaliteitsonderzoek zorg is gekomen. Ach, veel al goede punten. Maar trek van ieder gemiddeld punt maar rustig een punt af, want een client zegt tegen zijn eigen zorgverlener niet dat hij minder tevreden is. Want de oudere generatie is nog van die generatie die veel te bang is om wat te zeggen. Want stel je voor, je wordt dadelijk niet meer, of minder goed verzorgd. Zo denkt men.

Zoals ik in het begin al schreef praat ik makkelijker dan ik schrijf. Hopelijk voldoet dit toch aan je vraag.

Tot slot wil ik als volgt eindigen. Wij hebben het echt niet slecht in Nederland qua zorg. Natuurlijk vinden er wan toe standen plaats, maar over het algemeen gaat het goed. En we mogen trots op ons zelf zijn. Nederlandse ziekenverzorgde staan in het buitenland hoog aangeschreven voor hun kennis. Wat zeg ik, als ik in het ziekenhuis in Aken ga werken, kan ik met mijn ziekenverzorgde IG diploma gaan werken als verpleegkundige.

Hopelijk mag ik mijn kennis loslaten op mijn clienten die ik nu verzorg. Want hier heeft men recht op.

Graag licht ik mijn verhaal mondeling toe. Een goede discussie ga ik niet uit de weg. En al helemaal niet als het gaat over de oudere zorgvrager. Want deze mensen hebben een goede spreekbuis nodig.

Met vriendelijk groet,

Jenny (ziekenverzorgde IG)