Heerlen

SP-fractievoorzitter Ron Meyer in een opinie-artikel over de fusie-soap in het Limburgse Betaalde Voetbal.

Vriendenrepubliek struikelt over eigen veters
Voetbal als belangrijkste bijzaak. In een week waarin stakende Schiphol-schoonmakers een strijd van bijna een half jaar op een glorieuze wijze winnen, en bovenal in een week waarin nieuw leven in de vorm van een prachtige dochter geboren wordt, is voetbal niet eens de belangrijkste bijzaak. In zon week is voetbal een volstrekt onbeduidend spelletje. Als je in diezelfde week tch een artikel schrijft over Voetbal, moet er overduidelijk iets mis zijn. Met jezelf of met het Voetbal.

De afgelopen maanden hield Koning Voetbal de Oostelijke n Westelijke Mijnstreek en de rest van de provincie stevig in zijn greep. De voorgenomen fusie van Roda JC en Fortuna Sittard leidde tot ongekende taferelen in de doorgaans rustige Mijnstreek.

Wijlen Rinus Michels gaf zijn eigen metafoor aan zijn favoriete sport: Voetbal is Oorlog, stelde 'de Generaal'. De legendarische top-coach van Ajax en het Gouden Oranje van '88 werd door velen veracht vanwege zijn overdreven en onevenwichtige metafoor. Hoe volkomen disproportioneel de vergelijking ook is, interessant zijn de overeenkomsten waarmee Michels een heel minuscuul klein beetje gelijk kreeg. Voetbal heeft het namelijk in zich om zowel de meest donkere als de meeste lichte kanten van mensen naar voren te brengen. Voetbal heeft het in zich om 'gewone' mensen voor zich te laten opofferen en machtige mensen spelletjes te laten spelen. Voetbal gaat om geld, prestige en macht.

Wie het fusie-proces analyseert, kan tot geen andere conclusie komen dan dat er een allesomvattende 'oorlogs'-strategie toegepast is. Het begon en het eindigde met Commissaris van de Koningin Leon Frissen. Tussendoor waren Politiek, Bedrijfsleven en media op de n of andere wijze betrokken. Er was geleerd van de eerdere mislukte fusiepoging: het zou nu voor eens en voor altijd goed en krachtig moeten gebeuren.

Er werd een groep met machtige mannen gevormd die stevig aan het roer zouden staan. Kille zakenmannen met een breed bestuurlijk netwerk en een enkele interessante voetbaldeskundige. Vrienden en bekenden die het bij voorbaat over 1 ding met elkaar eens waren: de fusie moet plaatsvinden. De naam van de groep luidde veelzeggend: Stuurgroep Topvoetbal Limburg. En sturen zou de Stuurgroep. Geheel volgens plan....

Er werd een heuse PR-campagne opgetuigd. Die campagne slaagde met vlag en wimpel. De rol van de gevestigde Limburgse media mag gerust dubieus genoemd worden. Of de Stuurgroep de vrijwel kritiekloze opstelling van de Limburgse media te danken heeft aan haar eigen voorbereidingen of aan de gewilligheid van de betrokken journalisten, is niet duidelijk. Krant en TV schreven en spraken de nieuwe 'topvoetbalclub' de hemel in. Nooit eerder verschenen er bovendien zoveel krantenartikelen over de zogenaamde financile malaise bij Roda JC. Een financile situatie die al jaren vergelijkbaar was. Geen enkele journalist schreef over de in bestuurlijke kringen ge-veto-de transfer van Roda-middenvelder Meeuwis die voor ruim 3 miljoen aan FC Groningen verkocht had kunnen worden. De gemeente Kerkrade kan de onvoldoende genformeerde lezer uitleggen waarom die 3 miljoen van belang is. Hoe dan ook: voor onderzoeksjournalistiek of kritische analyses bleek- tot enkele weken geleden- bij de Limburgse media nauwelijks ruimte.

Het gras zou bij die fusieclub namelijk vl groener zijn. De jaarlijkse begroting zou opgekrikt worden tot een veelvoud van wat bij de afzonderlijke clubs mogelijk was. Commissaris van de Koningin Leon Frissen (CDA) sprak in december nog over een begroting die "veel groter moet zijn dan die van Roda, want voor een miljoen meer doen we het niet". Oud-trainer Sef Vergoossen ging nog verder: "30 miljoen moet het worden". Supportersprotesten ten spijt, de Vriendenrepubliek in bestuurlijke kringen sloot het net: Sporting Limburg zou en moest er komen. Dat die club geen traditie, geschiedenis en trouwe supporters zou hebben, was van geen enkel belang. Zelfs een ongegeneerde handreiking- die nu natuurlijk niet meer zo mag heten- van de Provincie van 6,5 miljoen euro subsidie, werd voor lief genomen. Sterker nog: zij was ht belangrijkste fundament van het gehele prestige-project.

Wie waagde tegen de fusie te zijn, werd voor gek verklaard:

a) Roda- de club die al jaren met relatief weinig middelen zeer behoorlijk presteert (gemiddeld tussen plaats 7 en 12, hou deze noteringen goed in het achterhoofd!)- had volgens de zogeheten Stuurgroep n de Limburgse media namelijk absoluut geen zelfstandig bestaansrecht en overlevingskansen. Een conclusie die nooit eerder te horen geweest was.
b) En degenen die tegen de 'fusie' waren, bestonden bovendien louter en alleen uit zogenaamde Stoeptegels. Alle mensen die jarenlang trouw hun cluppie achterna reisden,werden door zichzelf deskundig wanende figurenschaamteloos neergezet als volkomen randdebielen en raddraaiers.

De Stuurgroep suggereerde bovenal dat haar werk een Hoger en Groter Belang diende. Haar werk werd nog net geen Landsbelang genoemd: het Belang van Topvoetbal in Limburg, het Belang van lle Limburgers. En degenen die een zelfstandig Roda of Fortuna wilden moesten hun egostische illusie aan de kant zetten voor het Hogere. Voor hn kleinkinderen! Tja... daar sta je dan met je geel-zwarte of geel-groene sjaaltje .

Tegen zoveel precisie-bombardementen leek niets opgewassen te zijn. Sporting Limburg was in kannen en kruiken. Supporters-websites gingen op zwart en zwaar teleurgestelde fans bonden hun sjaaltje voor het laatst om hun stoeltje heen. Een enkeling nam zn stoeltje zelfs mee

En toch ging het langzamerhand mis... De mega-sponsors bleven achterwege, de begroting kwam in de verste verte niet op 25 miljoen uit en Sporting Limburg leek in niets het Heerenveen van het Zuiden te worden. Toen Roda-directeur Narinx het fusie-besluit weigerde te ondertekenen en zich ziek meldde, de Raad van Commissarissen en voorzitter van Roda alleen met het dreigement van opstappen een fiat van de Stichting Roda JC kon verkrijgen, werden de eerste scheuren in het Vrienden-bolwerk zichtbaar.

In de Provinciale Staten legde SPer Daan Prevoo Leon Frissen en de coalitie het vuur aan de schenen. De Provincie was namelijk voornemens bijna 7 euro per Limburger (6,5 miljoen euro) in de fusie te stoppen. En nee nee, dat het even duidelijk was: niet in de club zlf, maar in maatschappelijke activiteiten van de spelers. Voor hoe onnozel hielden Frissen en co hun provinciegenoten preciestoen ze dat bedachten?
Toen zelfs zijn eigen CDA- lamgeslagen en angstig door de volkswoede naar aanleiding van de recente Sinterklaas-affaires- die greep uit de Gemeenschapskas met die argumenten te gortig vond, vond de Vriendenrepubliek onverwacht alsnog haar Waterloo. Ze hadden overal rekening mee gehouden. Verhitte supporters, lastige journalisten, protesterende gemeenteraden, weigerachtige directeuren, wachtende schuldeisers en dwarse Stichtingen. Allen waren onschadelijk gemaakt of geparkeerd. Toch ging het mis.

......en wel in eigen kring. Er werd te veel geleund op Leon Frissen. Toen die bij zijn manoeuvresz ver uit de bocht van zijn politieke legitimatie gevlogen was dat zelfs zijn eigen CDA en de slaafse Provinciale PvdA dat niet meer konden verbloemen, kwam er een einde aan het Sporting Limburg-sprookje.

De Old-boys struikelden over hun eigen veters en lieten daarmee hun eigen Prestige-project in honderden stukken vallen. In hun drang naar eeuwige roem vernielden zij echter niet alleen hun eigen droom. Zij verkrachtten in de afgelopen maanden de clubs wiens belangen zij eigenlijk zouden moeten behartigen. Zij minimaliseerden het geloof van een grote groep mensen in eerlijke en rechtvaardige maatschappelijke processen. Zij lieten zien dat de Vriendenrepubliek Limburg nog lang niet dood is.

Voetbal als onbeduidend spelletje. Totaal onbelangrijk in een week zoals de mijne. Tja
Wie nog steeds denkt dat dit proces alleen iets over Voetbal zegt, komt echt van een andere wereld.

Ron Meyer is Roda-supporter en fractievoorzitter van de SP in Heerlen.