Heerlen

Dinsdagavond was de wereld gericht op de Verenigde Staten. In Heerlen vond echter 'gewoon' een raadsvergadering plaats. Het belangrijkste agendapunt was het Patronaat. De culturele instelling kende vorig jaar een valse start na de opening begin 2007. De raad moest nu besluiten over de toekomst van het Patronaat. Lees hier de 1e termijn van SP-fractievoorzitter Ron Meyer.

Voorzitter,

Het Patronaat wordt in deze raad ondertussen een vast onderwerp van gesprek. Nu hoeft dat niet per se een probleem te zijn, maar over het Patronaat had deze raad ongetwijfeld graag een andere discussie gevoerd.

Het Patronaat kent een woelige recente geschiedenis. Even terug in de geschiedenis.
In 2005 koos deze gemeenteraad met brede steun voor de revitalisatie van het Patronaat. Het toenmalige College kreeg de handen van de raad op elkaar voor de toekomstplannen. Niet alleen het gebouw maar ook de instelling Patronaat kreeg een oppepper. Het Patronaatsgebouw werd in oude glorie hersteld en ging uiteindelijk begin 2007 open.
Al snel ontstonden financiele problemen. De toenmalige stichting wees naar de gemeente en de gemeente wees terug. Externe en interne onderzoeken toonden vervolgens aan dat de toenmalige stichting onprofessioneel en inadequaat gereageerd had op de ontstane problemen.

In minder dan een jaar na de start kwam deze raad voor de moeilijke afweging of en hoe door te gaan met het Patronaat. Een grote meerderheid sprak zich op 4 december 2007 uit voor het beeindigen van de relatie met de toenmalige stichting. De Stadspartij Heerlen sprak in die context zelfs over een blijvend beschadigde vertrouwensrelatie.

Voor het kantelen van het Patronaat was een duidelijke toekomstvisie nodig. Er moest aldus een nieuw en duidelijk bedrijfsplan komen. Dat nieuwe bedrijfsplan kwam er. Je kunt van alles vinden van dat bedrijfsplan. Je kunt alles in twijfel trekken of juist onderstrepen. Of het plan zijn doelen kan behalen, is zoals bij elk bedrijfsplan niet te garanderen.

Toch onderscheidt het plan zich van het oude Patronaat.
Duidelijk is dat het bedrijfsplan overduidelijk kiest voor een nieuw profiel. Het plan kiest voor een duidelijke identiteit.
Kortom: als deze raad nog steeds gelooft in het Patronaat als culturele instelling, dan is dit bedrijfsplan in elk geval een forse stap vooruit.

Nu staan we voor de keuze. En dus luidt de vraag: geloven we nog in het Patronaat als culturele instelling of rekenen we haar nu af op de valse start van vorig jaar?

Laat ik duidelijk zijn: een toekomstige misser kan het Patronaat niet meer gebruiken. Daarom is het wat ons betreft nu ook alles of niets. Het Patronaat er een beetje aan vast laten hangen, is geen optie. Er dient een duidelijke keuze gemaakt te moeten worden.

Alles is doorgaan in de overtuiging dat het Patronaat- alsnog - een cultureel succes kan worden.
Niets is nu stoppen met het Patronaat als culturele instelling omdat die overtuiging ontbreekt.

Bij doorgaan moet er geld bij. Zowel structureel als incidenteel.
En dus zou je kunnen zeggen- als je niet gelooft in het Patronaat- dat we dan maar ons verlies moeten nemen.

Echter: nu stoppen met het Patronaat kan weliswaar stoer en daadkrachtig klinken, het is dat allesbehalve. Het zouden namelijk nogal dure stoere woorden kunnen blijken te zijn. Stoere woorden waarvoor de gemeente diep in de buidel zou moeten tasten. Diep in de buidel tasten alleen om ergens mee te stoppen.

Het is namelijk op z'n zachtst gezegd niet ondenkbaar dat bijna 8 ton aan investeringssubsidie terugbetaald dient te worden.

En natuurlijk, als je niet meer in het Patronaat gelooft, zou je bereid kunnen zijn een flinke bak geld weg te gooien alleen om van het Patronaat af te geraken. Maar er zitten meer haken en ogen aan.
Want, zelfs als we stoppen met het Patronaat en bereid zijn bijna 8 ton te steken in het terugbetalen van de subsidie. Wat doen we dan met het gebouw? Wie wil dat gebouw dan nog hebben? En voor welke prijs?
Welk effect zal het niet gebruiken van het Patronaat op de buurt hebben?

Oftewel:
Nu stoppen is het weggooien van bijna 8 ton.

Nu stoppen drukt de verkoopprijs van het gebouw.

Nu stoppen zou kunnen neerkomen op kiezen voor leegstand en verloedering.
Nu stoppen is hetzelfde als een voetballer die niet op doel schiet terwijl wel schieten net zoveel energie kost.

En dus voorzitter
- Als we constateren dat het nieuwe Patronaat een duidelijk profiel kiest.
- Als we constateren dat het bedrijfsplan van het Patronaat keuzes maakt en daardoor minder in hetzelfde vaarwater als de overige culturele podia komt te zitten.
- Als we constateren dat de exploitatie nu realistischer is.
- Als we constateren dat stoppen een vergelijkbaar of zelfs groter financieel risico zou betekenen.

Durven we dan toch nog eens op doel te schieten? Durven we dan te kiezen voor een serieuze kans voor het Patronaat en de buurt?